- Czy ona może być moja przyjaciółką? - pyta Potomek.
- Kto? - chcę sprecyzować, jako że w pokoju prócz nas i krewetek żywej duszy nie ma.
- No ona. - Potomek wyciąga rękę z muchą na palcu.
- Wyrzuć ją do kibla. - radzę, jako że mucha to piękny okaz robacznicy, przechrzczonej przez Potomka na 'muchę-śmieciuchę'.
- Ale ona jeszcze trochę żyje... - oponuje Potomek patrząc na nią z czułością.
W dzieciństwie niebo jest równie bliskie i rzeczywiste jak brzeg morza, obok skomplikowanych szczegółów świata pojawia się prostota: Bóg jest dobry; dorośli znają odpowiedzi na wszystkie pytania; istnieje coś takiego, jak prawda; a sprawiedliwość działa miarowo i bezawaryjnie, jak zegar.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz